Renate in Oeganda

The village

In Oeganda wonen ruim 32 miljoen mensen. Kampala is met 1,2 miljoen inwoners de grootste stad; –op grote afstand gevolgd door Jinja ‘maar’ 100.000 inwoners. Het grootste gedeelte van de bevolking woont op het platteland of in ‘the village’ zoals ze dat hier noemen. Anders dan dat wij met een village in Nederland aan een dorpje denken, bedoelen ze hier gewoon alles wat niet tot een echte stad behoort; kleine stadjes, dorpjes en vooral grote stukken natuur met hier en daar wat huisjes. Afgelopen week heb ik een aantal bezoekjes aan ‘the village’ gebracht.

 [simage=58,288,n,center,]

Sharon’s village

Het eerste bezoekje was aan de village waar de moeder, een zus en de oma van mijn huisgenootje Sharon wonen. Sharon is bezig met het opzetten van een basisschool (primary school) in dat gebied. Paul is erg geïnteresseerd in het project (dat is hij trouwens in alle ‘goede doelen projecten’) en mijn andere huisgenootje Ashley en ik waren natuurlijk ook erg benieuwd naar het project van Sharon uitziet. Vorige week zijn we dan ook met zijn vieren het project gaan bezoeken.

De weg erheen was al een avontuur op zich. Vanaf Jinja heb je één verharde weg richting Kenia en één verharde weg richting Kampala. Wanneer je van deze routes afwijkt kom je op zandwegen, half verharde wegen met enorme gaten erin en soms is de weg niet meer dan een soort spoor tussen de bomen en het gras door. Toen we bijna bij de village waren werd de weg ook nog eens verschillende keren versperd door koeien en door een gestrand taxibusje waar we met geen mogelijkheid langs konden. Na ongeveer drie kwartier wachten (en wachten doe je nogal eens hier in Afrika…) bleek dat het busje voorlopig echt niet te repareren was en zijn we via een enorme omweg uiteindelijk toch op onze bestemming aangekomen. Daar zijn we ontvangen door de familie van Sharon die erg verrast was door haar onaangekondigde bezoek.

Na een uitgebreide lunch zijn we rond gaan kijken in de omgeving en hebben Paul en Sharon het een en ander verteld over het leven in de village. Het leven in de village is vooral erg primitief en bestaat (voor de vrouwen en kinderen) uit heel hard werken. Er is geen elektriciteit, geen stromend water en de meeste mensen wonen in zelfgebouwde hutjes. Heel af en toe zie je ergens een stenen huisje. De mensen leven van eigen verbouwd voedsel en hebben vaak een paar dieren die voor wat melk, eieren en vlees zorgen. Al het werk wordt gedaan door de vrouwen en de kinderen. De volwassen mannen doen de hele dag niets anders dan kaarten en gokken. Wanneer het de vrouwen lukt om wat geld te verdienen dan gaat dit direct naar de mannen toe om weer vergokt te worden.

Natuurlijk zijn we ook nog even gaan kijken op de plek waar de basisschool wordt gebouwd. Momenteel bevindt het project zich nog zeer in de beginfase: ze zijn bezig met het graven van een waterput en de fundamenten voor de school. Binnenkort vertrekt Sharon ze voor een aantal maanden naar Canada om fondsen te werven voor het verder opzetten van de school.

[simage=62,288,n,center,]

Diana’s village

Het tweede bezoekje aan de village was een bezoekje aan de familie van Diana. Diana is mijn driejarige huisgenootje. Ongeveer 1,5 jaar geleden werd Diana door haar vader bij een weeshuis in Jinja gebracht. Haar moeder was net overleden, haar vader heeft HIV en was op dat moment erg ziek. Ook Diana was op dat moment erg ziek en hij kon niet meer voor haar zorgen. Uit onderzoek bleek dat ook Diana HIV heeft. Ashley werkte op dat moment in dat weeshuis als vrijwilliger en heeft – toen haar tijd als vrijwilliger in het weeshuis er bijna opzat – besloten om Diana te adopteren. Toen Diana eenmaal goede medicatie en voeding kreeg is ze goed hersteld en inmiddels hebben we een (zo goed als) kerngezonde, vrolijke en vooral drukke peuter in huis rondwandelen.

Inmiddels heeft Diana’s vader alles weer aardig op de rit. Hij is sinds kort terug verhuisd naar de village waar zijn familie woont. Zijn ouders leven nog en ook een aantal broers en zussen van hem wonen daar. Afgelopen dinsdag was zijn verjaardag. Normaal gesproken zijn verjaardagen hier geen belangrijke gebeurtenissen. Eigenlijk is het al bijzonder als iemand hier weet wanneer hij precies jarig is of sterker nog, hoe oud hij precies is. Maar goed, op deze verjaardag zou Diana met haar Mzungu moeder (Ashley) en een aantal huisgenoten op bezoek komen: hoog bezoek dus!

Toen we aankwamen bleek er een volledige ceremonie georganiseerd te zijn waar veel mensen vanuit de omgeving op af kwamen. Er werden meerdere toespraken gehouden (vooral heel veel dankbetuigingen richting Ashley en de andere gasten) door een aantal priesters met verschillende achtergronden (het maakt hier niet zoveel uit wat voor geloof je hebt, zolang je maar een ‘believer’ bent) en van vrienden en familie. De meeste toespraken waren in het Lusogo (de plaatselijke taal in de omgeving), maar alles werd keurig voor ons in het Engels vertaald. De ceremonie werd afgesloten met een extra feestelijk maal voor alle aanwezigen en speciaal voor de gasten een flesje coca cola. Aan het einde van de middag zijn we door het hele dorp uitgezwaaid en weer terug gegaan naar Jinja.

Al met al een bijzondere dag om mee te maken, maar ergens was het ook wel een bizarre situatie. Diana weet dat we haar ‘daddy’ hebben bezocht, maar helemaal snappen wat er nu precies helemaal gebeurd is doet ze (nog) niet. Ik denk dat het goed is dat Diana haar biologische familie leert kennen. De adoptieprocedure is nog niet helemaal rond. Volgens de procedure die Ashley volgt moet ze drie jaar met Diana in Oeganda blijven wonen. Pas daarna is Diana wettelijk geadopteerd. Ik heb Ashley gevraagd – aangezien het nu relatief weer goed gaat met Diana’s vader – of ze niet bang is dat hij zich toch bedenkt en zelf voor haar wil zorgen. Toch zeggen zowel Ashley als Sharon dat dit absoluut niet het geval zal zijn. In landen als Oeganda wordt anders gedacht dan in westerse landen. Natuurlijk voed je in eerste instantie zelf je eigen kind op, maar er zich een kans als deze aandient grijp je die…

[simage=67,288,n,center,]

« Previous post
Next post »

7 ResponsesLeave one →

  1. Esther

     /  March 30, 2010

    Hey Renate,

    leuk al je verhalen te lezen. Klinkt als een aardig heftige overgang van ons zeer georganiseerde landje naar daar. Maar gelukkig heb je een goed thuis gevonden en mensen die je wegwijs maken daar. Ik hoop dat het je lukt er een beetje structuur in te krijgen, maar dat gaat vast lukken. Als ik Paul mag geloven heb je ook een paar goede en mooie projecten en activiteiten opgezet bij Cambio dus heb er alle vertrouwen in :)

    X Es

  2. Maartje

     /  March 27, 2010

    Lieve Renaat,

    Zit je site eens helemaal door te ploegen en krijg er kippenvel van.. Je ideaal klinkt idealistisch, maar zeker jou kennende niet onrealistisch. Vind het al geweldig om je op alle foto’s te zien staan in een compleet andere omgeving met zoveel belevingen om je heen. En dat je deze uitdaging zo met beide handen aanpakt. Fijn dat je in een goed huis zit en dat alles goed met je gaat! Hoop en denk dat je een toptijd hebt en wens je heel veel succes met de stap van theorie naar praktijk. We zijn hier ook druk bezig met onderzoeken bij verstandelijke beperkte kinderenen de leerbaarheid is veel groter dan je denkt als je een beetje beter kijkt..

    Veel liefs uit dit soort-van-lenteachtige land,
    Tomaartje

  3. Hi Renate,

    WOW wat een prachtige verhalen! Klinkt heel goed.
    Ik lees dat jet het goed naar je zin hebt. Als ik iets voor je kan beteken hoor ik het graag.
    Vooral veel genieten jij en veel succes met de werkzaamheden.
    Warme groet aan Paul!

    Dominique
    Different Africa Connection

  4. Roosmarijn

     /  March 24, 2010

    Jaa, eindelijk dan weer een reactie!
    Klinkt af en toe wel vrij heftig, de ‘normale gang van zaken’ daar. Gaat dan toch net ff iets adners dan hier…
    Kan je inmiddels al een beetje wennen aan de mentaliteit daar? (slapen tijdens het werk, geen concrete antwoorden…)
    Nou, ik ga je nu maar ns uitgebreid mailen!

    +++

  5. Nico Beukema

     /  March 24, 2010

    Ha Renate,

    Ik weet nu ook je website te vinden. Wat een verhalen gelijk! Je bezoek aan de beide dorpen is aangrijpend om te lezen. Confronterend, leerzaam en avontuur tegelijk. Ik ben blij voor je dat je aangeeft een goede keuze te hebben gemaakt. Succes met je project! Ik blijf graag je belevenissen volgen.
    Hier geen groot nieuws of het moet zijn dat GroenLinks geen wethouder krijgt deze ronde.

    Groetjes, Nico

  6. Marleen

     /  March 22, 2010

    Super super super ervaringen allemaal…. GENIET!!!!!!!!!!!
    liefs Frans Pieter en Marleen

  7. Hes

     /  March 22, 2010

    Daaag Renate!!!

    Hou je in de gaten hoor ;-) Erg leuk om je verhalen te lezen!
    Hopelijk heb je het naar je zin!! Nog heeel veel plerzier!!

    liefs!