Wanneer je van plan bent om voor een tijdje te gaan werken in Afrika krijg je van veel kanten te horen dat alles in Afrika anders gaat, dat je met de kleinste verandering al blij moet zijn, dat alles ongeorganiseerd en ongestructureerd is en dat je vooral niet te veel moet verwachten.

Nu vind ik mijzelf aardig flexibel en niet al te gestructureerd (dat zou ik in Nederland wel wat meer willen zijn). Dus leek mij dat ik niet al te veel last zou hebben van een beetje gebrek aan structuur. En ik zou immers naar een project gaan waar al het een en ander stond? Een compound waar mensen met een (voornamelijk) lichamelijke beperking met hun gezin wonen en met groep studenten (die overigens ook op het terrein wonen) die les krijgen in werken met computers, kleren naaien, houtbewerking en ‘hairdressing’. Plus een secretarial service en een soort wasserij die zorgen voor wat inkomsten. Stiekem dacht ik dus een beetje: die verhalen zullen toch allemaal best meevallen…

Het project in de praktijk; BEHOD

Ik ben drie weken aan het werk bij BEHOD. Inderdaad, er staat al het één en ander. Na ongeveer een week had ik een redelijk complete lijst van de mensen die hier wonen (en dat was een lastige klus…). Op de lijst staan negen families met in totaal 46 mensen. Deze gezinnen wonen (op één na) allemaal in één van de gebouwen op het terrein, in ontzettend kleine kamertjes. Paul heeft me verteld dat hij is begonnen met 13 mensen op het terrein, maar inmiddels is er de nodige gezinsuitbreiding geweest. Zonder dat de ruimte is meegegroeid.

[simage=77,288,n,center,]

Naast de families wonen er 25 studenten op het terrein. Zij zijn ongeveer tussen de 18 en 30 jaar oud. De meisjes en jongens delen apart van elkaar een kamer. Eén gebouw is helemaal bestempeld als studieruimte. In deze ruimte staan een paar naaimachines, maar die worden nauwelijks gebruikt. Daarnaast staan in deze ruimte een stuk of 10 computers, waarvan er ongeveer 5 werken. Buiten is een plek waar aan houtbewerking kan worden gedaan. De plek wordt nu niet gebruikt, aangezien het regenseizoen is. De hairdressing is helemaal nergens terug te vinden (er schijnt ooit wel een poging gedaan te zijn, maar de aangeschafte spullen kwamen uit het westen en zijn niet geschikt voor hairdressing voor de mensen hier, vrijwel nutteloos dus…) en ook de secretarial service is ver te zoeken. Er is een printer en een scanner, maar dat is het dan ook.

De studenten krijgen inderdaad computerles, maar de leraren komen vaker niet dan wel opdagen. Een lesprogramma of samenhang tussen de lessen die de verschillende leraren geven is er niet. Wanneer een leraar niet komt opdagen, kan er niet achteraan gebeld worden, want telefoonnummers zijn niet bekend. Gewoon afwachten dus, wie weet komt hij nog!

Overzicht is er niet. Niemand weet wat de inkomsten en uitgaven zijn of hoeveel geld er is om te besteden. Maandelijkse vaste lasten zijn niet in beeld en salarissen worden alleen betaald als er geld is. Er werkt een aantal mensen in vaste ‘loondienst’ en er is een aantal vrijwilligers. Alleen de twee schoonmakers en de kok krijgen echt betaald. De andere mensen in ‘loondienst’ krijgen op dit moment niet betaald, maar het is wel degelijk de intentie om hen in de toekomst te gaan betalen. Twee vrijwillige leraren krijgen dan wel geen salaris, maar een onkosten vergoeding die hoger is dan het salaris van andere betaalde krachten.

[simage=79,288,n,center,]

Ambitie

Ondanks dat het voorgaande misschien niet zo heel optimistisch klinkt zit er ook absoluut een heel andere kant aan het project. Langzamerhand (en dat is hier ook echt langzamerhand) ben ik bezig alles wat bij het project gebeurt inzichtelijk te krijgen. Dit levert veel leuke dingen op. Zo heeft Paul ontzettend veel contacten en ‘zijprojectjes’ lopen. Wanneer er ook maar een beetje geld is voor benzine reist hij naar het platteland om volwassenen en/of kinderen met een (zowel verstandelijke als lichamelijke) beperking op te zoeken en met de familie of het dorp te bespreken hoe ze hiermee om moeten gaan. Als hij kinderen met een handicap tegen komt dat niet naar school gaan, wordt al het kleingeld dat voor handen is bij elkaar gesprokkeld om in ieder geval weer voor een week schoolgeld te kunnen betalen. Als blijkt dat kinderen niet naar school gaan krijgt de rest van de familie en het dorp letterlijk op zijn kop; niet naar school kan toch echt en of ze dat maar even snel willen regelen. Overal neemt hij maten van mensen met een lichamelijke beperking en zet ze op de foto om te kijken of er ergens een rolstoel of eventueel andere hulpmiddelen (brillen, krukken, noem het maar op) geregeld kunnen worden.

Verder is Paul ontzettend ambitieus. Het liefs wil hij een reisbureau starten om BEHOD van inkomsten te voorzien, een ‘geitenproject’ (een project waarmee je mensen een geit geeft om inkomsten te verwerven; dit project breidt zichzelf uit door de verplichting de jongen van de geit door te geven aan een andere familie) beginnen voor mensen met een beperking uit de dorpjes en als het kan vandaag nog een stuk land kopen om een tehuis voor kinderen met een verstandelijke beperking te starten. Ook wil hij graag op het compound een markt opzetten waar alle mensen met een beperking uit de verre omgeving terecht kunnen om een handeltje te starten. Natuurlijk moet het ook een leuke recreatieplek worden waar de mensen kunnen dansen, zingen en andere leuke dingen kunnen doen.

Vrije tijd!

Bij werken in Afrika hoort natuurlijk ook vrije tijd in Afrika. Ondanks dat ik het erg naar mijn zin heb op het project kijk ik elke week toch wel uit naar de (toch best welverdiende) weekeinden. Tot nu toe bestaan die voornamelijk uit een beetje ontspannen, de omgeving verkennen, veel naar het zwembad (nog steeds favoriet is het zwembad met uitzicht op de Nijl waar je letterlijk de apen om je heen hebt lopen) en in de avonden koken met huisgenoten, filmpjes kijken en af en toe gezellig uit eten. Daarnaast beginnen natuurlijk ook de eerste uitstapjes te komen. Met mijn huisgenootje Sharon heb ik gekanood over de Source of the Nile (de plek waar de Nijl ontspringt vanuit het Victoriameer). Afgelopen weekeind ben ik met een groepje mensen naar de kwalificatiewedstrijd voor de Champioship of African Nations geweest in Kampala waar Uganda speelde tegen Burundi én we met 4-0 hebben gewonnen. Ondanks dat het stadion maar half vol was, ging het publiek echt compleet uit zijn dak.

[simage=89,288,n,center,]

De komende weken: Stapje voor stapje

Voor de komende weken heb ik me eigenlijk maar één taak gesteld: structureren! Alle ambitieuze plannen van Paul zijn prachtig, maar eerst moet er wat lijn in het bestaande project komen. Momenteel moet er elke dag geld bij elkaar gesprokkeld worden om genoeg eten te kunnen kopen. Wanneer er een onverwachte uitgave is levert die meteen problemen op. Inmiddels begin ik wat inzicht te krijgen in de financiën en zijn we aan het kijken of we hier wat systeem in kunnen krijgen. Een budget met in- en uitgaven kennen ze niet. Als je iets wilt aanschaffen ga je kijken hoe je aan het benodigde geld kunt komen. Daarnaast ben ik werkschema’s aan het opstellen om de compound schoon te krijgen. Dat moet voor een groot gedeelte gedaan worden door de schoonmakers (hoewel één van hen erg boos is; hij heeft voor meer dan een half uur per dag werk heeft en komt niet meer opdagen), maar een belangrijk deel moet door de studenten gedaan worden. Paul is hier (terecht) heel streng in; de studenten moeten bijdragen aan het schoonhouden van hun woonomgeving. Maar zonder schema komt er niet veel van terecht.

Ten slotte zijn we alle studenten aan het interviewen over wat BEHOD hen oplevert, wat hun wensen en ambities zijn. Dit levert veel leuke antwoorden op.

Het voorgaande is allemaal nog lang niet echt geregeld of ingevoerd, maar stapje voor stapje komt er een klein beetje verandering in. En één ding weet ik zeker: werken in Afrika is écht anders, maar de komende maanden hoef ik me in ieder geval niet te vervelen!

[simage=72,288,n,center,]

Naar fotoalbum

Be Sociable, Share!

•