Wanneer je vrijwilligerswerk in een ontwikkelingsland gaat doen zijn er heel veel mogelijkheden. Hier in Oeganda zijn projecten voor kinderen met HIV en aids, ontzettend veel weeshuizen, projecten met straatkinderen, vrouwenprojecten, noem maar op. En natuurlijk de projecten voor mensen met een beperking oftewel ‘the pwd’s’ (people with disabilities) zoals deze mensen hier genoemd worden.

De reden dat ik gekozen heb voor een project met mensen met een beperking is denk ik niet echt geheim. Behalve dat het gaat om één van de zwakste groepen in de Oegandese samenleving is mijn zusje Merette (die dit weekeind overigens twee medailles heeft gewonnen met wedstrijd zwemmen bij de Special Olympics!) daar natuurlijk debet aan.

Werkbezoekjes

Ondanks dat BEHOD in principe een organisatie is voor mensen van alle leeftijden en met alle soorten beperkingen, wonen en studeren er op het terrein van BEHOD alleen mensen met een lichamelijke beperking. Dit heeft eigenlijk voornamelijk praktische redenen. Paul zou BEHOD dolgraag willen uitbreiden met bijvoorbeeld een huis voor kinderen met een verstandelijke beperking, maar momenteel zijn er simpelweg geen middelen voor.

Naast het werk op het terrein van BEHOD ga ik ongeveer eenmaal per twee dagen met mijn collega’s Paul en Zurah naar de Village. Tijdens deze ‘werkbezoekjes’ ontmoeten we groepen gehandicapten en hun ouders. Vaak kondigen we van tevoren aan waar we heen gaan en het is ongelofelijk hoeveel groepen zich dan in korte tijd weten te mobiliseren. Met deze groepen gaan we vervolgens in gesprek en kijken we of we ondersteunende middelen voor de mensen kunnen regelen zoals rolstoelen en krukken, maar ook bijvoorbeeld brillen.

[simage=268,288,n,center,]

Tijdens deze bezoekjes komen we ook mensen (voornamelijk kinderen) tegen met een verstandelijke beperking. Het valt op dat deze groep echt een minderheid vormt; het zijn voornamelijk mensen met een lichamelijke beperking die we hier tegenkomen.

Bovendien hebben mensen vaak helemaal niet in de gaten dat het gaat om een verstandelijke beperking. Wanneer we de ouders vragen naar de beperking van hun kind noemen ze altijd de lichamelijke beperkingen op die vaak ook aanwezig zijn bij (of een gevolg van) de verstandelijke beperking. Een meisje dat bijvoorbeeld niet reageert op haar omgeving (en – volgens mijn bescheiden mening – erg autistisch is) noemen ze doof en een spastisch jongetje dat alleen maar kan zitten heeft – volgens de ouders – alleen een fysieke handicap aan zijn benen. Bijna altijd geloven de ouders dat de beperking verholpen kan worden, mits ze maar genoeg geld zouden hebben.

De situatie waarin we deze kinderen vinden is vaak heel slecht. Vaak is er nog maar één ouder die voor het kind zorgt (wanneer al snel duidelijk is dat het gaat om een kind met een beperking, gaat in de meeste gevallen een van de ouders er vandoor) en de kinderen gaan vrijwel nooit naar school. Vaak zitten ze dus de hele dag alleen thuis, in het donker, met soms een radio aan om nog voor een beetje vermaak te zorgen.

 [simage=265,288,n,center,]

Joanna en Emma

Tot nu toe ben ik twee Oegandese kinderen tegen gekomen met het syndroom van Down (plus afgelopen zaterdag in het zwembad een meisje uit Nieuw Zeeland van 11 jaar met knalrood lang haar, die me wel heel sterk aan iemand deed denken…). Een kind met het Syndroom van Down herken ik echt meteen, maar dat is voor de mensen hier wel anders.

Emma – afkorting van Emanuel – is een jaar of tien en heeft volgens zijn moeder zijn beperking te danken aan het feit dat hij als klein kind een hartaanval heeft gehad. Wat hij precies heeft weet ze niet, maar hij loopt achter op school (het is trouwens erg bijzonder dat hij überhaupt naar school gaat!) en hij kan ‘niet zo goed’ praten. Natuurlijk gaat ze er vanuit dat, wanneer ze eerder met het kind naar het ziekenhuis was gegaan, er nu niets aan de hand zou zijn geweest.

Het meisje, Joanna, is nu zes jaar oud. Haar moeder heeft een vaag vermoeden dat haar dochter wel eens een beperking zou kunnen hebben. Ze loopt wat moeilijk en ze zou wel eens doof kunnen zijn, hoewel ze wel reageert wanneer haar moeder haar iets vraagt. Helemaal doof kan ze dus niet zijn.

Maar Down Syndroom? Nee, daar hebben ze nog nooit van gehoord…

[simage=270,288,n,center,]

Naar fotoalbum

Leave a comment

Be Sociable, Share!

•