Het heeft een paar weken geduurd, maar hier dan toch weer een update van al onze belevenissen in Oeganda. Bij het schrijven van het vorige blogje waren Tim en Martijn net gearriveerd in Jinja. En zoals de stilte op de site al een beetje doet vermoeden hadden we een druk programma in elkaar getimmerd.

 

Kampala

Nadate heren een paar dagen waren bijgekomen  in Jinja (en dat konden ze wel gebruiken na een superlange vlucht met een acht uur durende  tussenstop in Dubai) zijn we op de dag van de WK-finale ’s ochtends vroeg volledig in het oranje richting Kampala gegaan. Overdag zijn we de drukte van Kampala ingegaan, hebben we het taxipark bezocht, het oude centrum bekeken en een flink aantal spotgoedkope allstars ingeslagen op de markt. Natuurlijk zijn we de hele dag door toegejuicht door de (soms zelfs in het oranje) Oegandezen, echt iedereen in Oeganda leek  voor het Nederlands elftal te zijn.

[simage=299,288,n,center,]

’s Avonds hebben we met een paar honderd oranje Hollanders en Oegandezen de finale gekeken in Iguana. Zoals al op de site is gezet had het WK voor ons een rare afloop. Al voor het einde van de wedstrijd moesten wij allemaal Iguana verlaten vanwege de bomaanslagen iets verderop in Kampala. Het risico van allemaal Nederlanders die op een kluitje voetbal zaten te kijken was blijkbaar toch te groot. Via sms’jes (jammer hé!, echt balen… etc.) die we onderweg naar het Guesthouse kregen  hebben we nog wel meegekregen dat Nederland dus geen wereldkampioen is geworden, maar bij ons heeft echt niemand het meer over de voetbal gehad. Het is een heel rare gewaarwording als er in een land dat altijd toch als heel veilig en vriendelijk heeft aangevoeld ineens zulke dingen gebeuren. Natuurlijk heeft Oeganda een geschiedenis en ligt het op een stukje aarde waar momenteel ook nog veel gebeurt, maar tot op dat moment heeft niemand van ons zich ook maar een moment onveilig of niet op zijn gemak gevoeld in Oeganda.

In het Guesthouse hebben we allemaal nog een paar uurtjes nagepraat en vooral het nieuws zitten volgen. Ons bed hebben we  niet meer opgezocht, want om vijf uur ’s ochtends zijn we al opgehaald om door te gaan naar onze volgende bestemming: Bwindi Impenetrable Forest, om de berggorilla’s te bezoeken!

Onderweg hebben we trouwens nog een flink aantal sms’jes gehad van mensen die gehoord hadden van de bomaanslagen in Kampala. Superlief dat jullie aan ons gedacht hebben!

 

Bwindi

Bwindi is een enorm stuk Jungle in het zuidwesten van Oeganda, bijna 12 uur rijden vanaf Kampala over (vooral het laatste stuk) ontzettend slechte en stoffige wegen. Natuurlijk hebben we – zoals dat hoort in Afrika – flink wat autopech gehad onderweg (lekke band, verhitte motor, auto kon niet meer starten, noem het maar op). Bwindi is echt supermooi. We hadden echt het gevoel dat we door de droomvlucht van de Efteling reden: bergen, alles is ontzettend groen, prachtige uitzichten en heel veel vlinders.

[simage=305,288,n,center,]

Oeganda is – naast Rwanda en Kongo – één van de laatste plekken ter wereld waar de berggorilla’s nog zitten. Ongeveer de helft van de berggorilla’s die er nog zijn zitten in Bwindi. Per dag mag een beperkt aantal mensen in Bwindi op ‘gorillatracking’ om een uur lang bij een groep gorilla’s door te brengen.

Tim, Roos en ik hadden voor dinsdag 13 juli zogenaamde permits om een gorillagroep te bezoeken. We hadden al flink wat spookverhalen gehoord over acht uur zwoegen en klimmen door de jungle zonder fatsoenlijke wegen. ’s Ochtends vroeg stonden we dan ook helemaal klaar op goede bergschoenen, degelijke kleding en een stok als ondersteuning. Helemaal klaar voor onze tocht!!

Al voor ons vertrek ging er  al een lampje bij ons branden dat ‘onze groep’ – de Rushegura groep -toch nog op zo’n hele grote afstand van onze lodge zat. Het advies werd gegeven om twee liter water per persoon mee te nemen. Wij hadden ongeveer anderhalve liter per persoon, dus zijn even gaan navragen of we tijd hadden wat water bij te halen. Toen we vertelde naar welke groep we gingen begon de gids wat te grinniken. ‘Oooooh, dat is wel genoeg’. Toen vervolgens een Amerikaan kwam vragen of één liter ook genoeg was kregen we weer als antwoord: ‘Ja hoor, meer dan genoeg. Maak je geen zorgen’.  En inderdaad, na ongeveer 45 minuten een beetje klauteren (en maar 20 minuten op de terugweg, dus we hadden nog een omweg gemaakt ook) waren we bij de gorilla’s.

De gorilla’s waren echt geweldig. Eigenlijk is het niet op papier te zetten. De Rushegura groep bestaat uit 19 gorilla’s waaronder een flink aantal jongen. Toen we net bij de groep kwamen zat het grootste gedeelte van de apen nog in de bomen, maar uiteindelijk zijn alle gorilla’s naar beneden gekomen en hebben we dus midden tussen de hele groep gezeten. Vooral de kleintjes waren de hele tijd aan het spelen en aan het donderjagen. Van tevoren is ons verteld dat we op zeven meter afstand moesten blijven, maar uiteindelijk werd dit door de gidsen niet zo nauw genomen en zijn sommige gorilla’s binnen een meter van ons af geweest. Echt onbeschrijfelijk…

Na een uur zat het er helaas alweer op. Gorilla’s tolereren mensen in hun omgeving, maar in principe leggen ze hun dagelijkse bezigheden stil. Om ze niet te veel te storen mag er per dag dus maar één groep van maximaal acht mensen een uur lang een groep bezoeken. Geloof me, dat uurtje vliegt echt voorbij!

[simage=309,288,n,center,] 

Lake Bunyonyi en Lake Mburo

Na Bwindi zijn we doorgegaan naar Lake Bunyonyi. Lake Bunyonyi is een ontzettend mooi, bijna sprookjesachtig meer in het westen van Oeganda. Bij Lake Bunyonyi hebben we eigenlijk weinig meer gedaan dan lekker wat rondhangen, een boottochtje over het meer gemaakt, zwemmen en een paar avonden lang lekker gegeten en geborreld.

Na een paar rustige dagen vonden we het toch weer tijd om wat actiefs te gaan doen en zijn we door gegaan naar Lake Mburo. Lake Mburo is een National Park en een van de weinig plekken in Oeganda waar zebra’s zijn én waar je wandelsafari’s kunt doen. Op de eerste dag in Mburo hebben we een boottocht gemaakt over het meer. Onderweg hebben we heel veel vogels, nijlpaarden, herten en zelfs buffels gezien. Vervolgens met de ondergaande zon lekker aan het meer gegeten en vervolgens  in het donker teruggewandeld naar onze ‘tenten’ (het bordje langs de weg Warning, walking in the park without an armed guide is stricktly prohibited’ zagen we de volgende dag pas, oeps!).

De volgende ochtend zijn we voor zonsopgang opgestaan voor de wandelsafari. Een paar uur lang hebben we door het park gewandeld over de savanne tussen de zebra’s, herten, zwijnen, noem het maar op. ’s Middags verliep onze permit voor het park en moesten we weer verder. Terug naar Kampala. Uiteraard ging de taxi die we hadden geregeld van het park naar het dichts bijzijnde stadje kapot (zijn we inmiddels aan gewend), maar gelukkig konden we op de laadbak van een andere auto meerijden en hebben we toch nog snel een bus naar Kampala kunnen vinden!

[simage=312,288,n,center,]

Terug in Kampala

Na een lange busreis waren we weer terug in de bewoonde wereld. In Kampala werden we wel meteen weer even met onze neus op de feiten gedrukt: de bomaanslagen. In het westen (en zeker in Bwindi waar we echt ruim 5 uur van de dichtstbijzijnde stad afzaten) waren nauwelijks of geen kranten te krijgen en als het ons lukte een beetje fatsoenlijke krant te bemachtigen was die zeker twee dagen oud. Het nieuws dat we hadden meekregen kwam vanuit Nederland. Kampala stond nog echt op scherp. Voordat we een restaurantje in konden om te eten werden we eerst goed onder de loep genomen met een metaaldetector en zelfs de supermarkt konden we niet meer zomaar in. Ook de kranten stonden er nog helemaal bol van (en eigenlijk nog steeds). Alle slachtoffers stonden met naam en foto in de krant en natuurlijk werd er veel geschreven over Somalië.

Inmiddels is het allemaal wel wat rustiger. Nog steeds is er ontzettend veel beveiliging op straat en kom je eigenlijk nog nergens binnen zonder eerst door de beveiliging gecheckt te worden. Al Shabaab dreigt met nieuwe aanslagen als Oeganda zich niet terugtrekt. President Museveni heeft wel een oplossing: hij stuurt gewoon 2000 extra militairen.

  [simage=323,288,n,center,]

Naar fotoalbum

Schrijf comment