Zo, het is hoog tijd voor een nieuwe blog.  Door al het bezoek van de afgelopen weken (echt super dat jullie allemaal langs zijn geweest) is het bloggen er een beetje bij ingeschoten. Inmiddels is het laatste bezoek naar huis  en is voor mij het ‘normale’ leven weer begonnen.

Natuurlijk vond ik al het bezoek even super, maar het allerleukste was toch wel dat Merette op bezoek is geweest. Leuk, maar ook spannend. Het is toch altijd even afwachten hoe zij reageert op een vreemd land en een nieuwe omgeving. Twee jaar geleden zijn we  met de hele familie naar Indonesië geweest; ook een heel ander land dan Nederland. Merette heeft in Indonesië echt rondgelopen alsof alle nieuwe indrukken de normaalste zaak van de wereld waren. Haar hele familie was er immers ook  en zolang wij er waren en normaal reageerden op alles wat we zagen vond Merette ook alles de gewoonste zaak van de wereld en keek ze eigenlijk nergens raar van op.

Maar goed, Oeganda is wel  een heel ander land dan Indonesië. En de manier van ‘vakantie vieren’ in Oeganda ook. In Indonesië hadden we een van te voren  uitgestippelde reis en logeerden  in mooie, westerse hotels. Natuurlijk hadden we voor Oeganda een paar leuke uitstapjes gepland, maar een groot deel van het programma hier bestond ook uit het bezoeken van mijn project, Jinja verkennen en de lokale bevolking een beetje leren kennen. Daar komt bij dat Indonesië (in ieder geval de stukken waar wij zijn geweest goed is ingesteld op toeristen, iets wat je van  Oeganda niet direct kan zeggen.  Kortom: een heel ander soort vakantie in een heel ander land.

[simage=348,288,n,center,] 

Plannen

Het was nog een heel geregel. Voor Merette is een ruime week op bezoek in een land als Oeganda echt meer dan genoeg. Voor de rest van de familie is een week natuurlijk veel te kort om echt wat van het land te zien ( eigenlijk zijn vier weken zelfs nog  veel te kort, hebben we ontdekt). Uiteindelijk is Roos al  begin juli naar Oeganda gekomen en mijn ouders en Merette drie weken later. Ruim anderhalve week later zijn  Roos en Merette met z’n tweetjes terug naar Nederland gevlogen. Tim en Martijn zouden deze zomer ook op bezoek komen en omdat we precies in deze periode met de hele familie op safari zouden was het handig om dit allemaal te combineren en hebben zij voor een aantal weken in dezelfde periode een ticket geboekt. Kortom: ruim een week hebben  wij met zeven Mzungu’s Oeganda onveilig gemaakt!  Dat Tim en Marijn hier in dezelfde periode waren als Merette vond mevrouw trouwens heel normaal. Als Roos, Renate, papa en mama er zijn, waarom Tim en Martijn dan niet?

 [simage=328,288,n,center,] 

Jinja, Rhinos en Murchison Falls

Voor de periode dat Merette in Oeganda was hadden we een afwisselend programma. De eerste paar dagen zijn we in Jinja gebleven. We hebben de markt bezocht, zijn lekker wezen zwemmen, hebben alle restaurantjes in de buurt verkend en hebben natuurlijk mijn project bezocht en zijn bij het sportgala geweest (hier schrijf ik binnenkort meer over!). Veel nieuwe indrukken voor iedereen, maar Merette had het prima naar haar zin. Het was wat lastig voor haar dat ze geen Engels kan, maar het ‘How are you’ en ‘I’m fine’ heeft ze zich toch snel aangeleerd.

Na een paar dagen zijn we met de hele groep op Safari gegaan naar Murchison Falls; een wildpark in Oeganda. Bij deze safari is mijn Oegandese huisgenootje Sharon ook aangehaakt. Zij was net terug van een paar maanden Canada (heel toevallig op dezelfde vlucht van Amsterdam naar Entebbe als mijn ouders en Merette) en had in Canada voor het eerst in haar leven in een dierentuin een zebra gezien (dit geldt trouwens voor de meeste Oegandezen, het zijn vooral de blanken die je hier tegenkomt in de wildparken en de gemiddelde Oegandees heeft geen idee hoe zo’n park  er uit ziet en welke dieren er rondlopen). Sharon vond het  tijd worden om wat meer van haar eigen land te zien en is dus met ons mee gegaan naar Murchison Falls.

Voor Merette was de safari toch wel spannend. Zo hebben we bijvoorbeeld een rhino sanctuary bezocht. In de rhino sanctuary kan je op wandelsafari naar de neushoorns toe. Van tevoren proberen we Merette natuurlijk wel uit te leggen dat we gaan wandelen en dan een neushoorn gaan zien, maar ja… weet zij precies wat een neushoorn is? En wandelen door hoog gras en over boomstronken klimmen is toch even anders dan wandelen in Nederland (en dan ging het ook nog eens een beetje onweren aan het einde). Spannend was het dus zeker, maar achteraf vond ze het zelf ook wel erg stoer wat ze had gedaan.

Ook de rest van de safari vond ze super! We hebben een gamedrive gedaan en een boottocht gemaakt op de Nijl (na de boottocht zijn Tim, Martijn, Sharon, Roos en ik nog naar de top van de watervallen gewandeld). De gids sprak natuurlijk Engels, dus Merette kent nu de meeste dieren vooral bij hun Engelse naam. Bij elk nijlpaard dat we tegenkwamen riep ze inmiddels heel enthousiast: ‘Heeeeej, een hippo!’.

 [simage=339,288,n,center,]

Weer naar huis

Na de safari hebben we nog een paar dagen in Jinja doorgebracht. Heel handig getimed heb ik toen een paar dagen in bed gelegen met Malaria (ja, voel me nu een echte Afrikaan), maar het laatste weekeind is Merette nog gezellig bij me komen logeren, zijn we gaan zwemmen (en nu met heel veel apen in het zwembad), shoppen en ijs eten in de stad. Inmiddels is Merette (samen met Roos) dus weer naar huis. Merette heeft het hier erg naar haar zin gehad; de foto’s spreken voor zich. Ik denk dat de dingen die ons opvallen aan Oeganda zoals de armoede en de grote cultuurverschillen grotendeels aan haar voorbij zijn gegaan. Zij heeft vooral een gezellige week gehad met haar familie en Tim en Martijn. Hoe de omgeving er dan verder uitziet maakt haar eigenlijk niet zoveel uit. Toch had ze  wel weer zin om haar huis te gaan: lekker weer dvd’s kijken in haar eigen kamer met echte koffie (hier krijg je overal oploskoffie) én een warme douche.

 [simage=349,288,n,center,]

Paul en Merette

Misschien heeft Oeganda als land niet zoveel indruk gemaakt, maar Merette heeft hier zeker indruk gemaakt. Op mijn project was iedereen ontzettend benieuwd naar Merette. Heel vaak is er de indruk dat er in het rijke westen geen mensen bestaan met een beperking, wanneer er geld is kan je immers alles oplossen? Dat hier dus ineens een Mzungu rondloopt met een zusje met een verstandelijke beperking vindt iedereen  erg interessant. Ik heb echt tientallen vragen gehad over hoe haar leven is in Nederland, of ze werkt, waar ze woont en hoe het eigenlijk kan dat in rijke landen toch nog mensen met een beperking bestaan.

Maar de meeste indruk heeft Merette gemaakt op Paul. Paul en Merette waren (ondanks dat ze elkaar niet kunnen verstaan) meteen vanaf dag één dikke maatjes. Paul vindt het vooral heel bijzonder dat wij als familie de moeite hebben genomen om iemand met een beperking mee te nemen naar Oeganda.

Als afscheid heeft Merette een tekening voor Paul gemaakt. Deze tekening is ingelijst en hang nu in het kantoor van Paul; onder de afbeelding van de Oegandese president en tussen de ingelijste officiële documenten van BEHOD als organisatie. Elke bezoeker die langskomt, moet de tekening zien en Paul vertelt over Merette: over hoeveel plezier ze heeft gehad, hoe ze bij haar familie en vrienden betrokken wordt, dat ze thuis werk heeft, woont met andere mensen met een beperking, maar wel zelf huishoudelijke klusjes moet doen en dat haar familie haar zelfs helemaal heeft meegenomen naar Oeganda. Zo zou het in Oeganda ook moeten!

Enne…als Pauls grote droom – een eigen stuk land voor Behod, met nieuwe gebouwen en veel meer ruimte – ooit in vervulling gaat zal het eerste gebouw dat er komt het ‘Merette House’ gaan heten! Met een grote foto van Merette op de deur. Je zou toch voor minder in Nederland een stichting voor het project oprichten.

[simage=352,288,n,center,] 

PS: Mijn moeder is ook begonnen met bloggen over Oeganda! Klik hier voor de site.

Naar fotoalbum

Schrijf comment

Be Sociable, Share!

•