Volgende week is het 3 november en dat is de datum dat ik eigenlijk weer terug naar Nederland zou komen. Het woordje eigenlijk zegt het al een beetje: ik ga hier nog wat langer blijven.

Nu roept iedereen: ‘dat moet je het daar wel heel erg naar je zin hebben!’ En dat klopt! Ik doe hier ontzettend veel nieuwe ervaringen op en het is absoluut genieten van het land, de cultuur, de mensen en genieten doe ik dan ook met volle teugen.

Toch kent het leven hier in Oeganda veel meer met pieken en dalen dan in Nederland. Sommige dagen zijn echt superleuk en geven ook heel veel energie. Het ‘zijn’ in dit land vind ik echt heerlijk en de meest kleine dingen zoals ‘gewoon’ naar de markt gaan en zien wat hier allemaal op straat gebeurt zijn echt genieten. En ik heb hier zoveel nieuwe, fantastische mensen leren kennen.

Andere dagen zijn soms  toch moeilijk. Ten eerste mis ik het thuisfront natuurlijk. Gelukkig bestaan er dingen als sms, Skype, Facebook en E-mail en ik heb hier in de afgelopen maanden ontdekt (hoewel ik dat eigenlijk al wel wist) dat ik een hele trouwe groep familie en vrienden heb waar ik veel contact mee heb en ook heel blij mee ben. Daar komt bij dat Oeganda als ontwikkelingsland beslist een keerzijde heeft.

[simage=450,288,n,center,]

De andere kant…

Het belangrijkste van die ‘andere’ kant is toch wel dat je hier nog steeds zoveel armoede tegenkomt en situaties die volstrekt uitzichtloos zijn. Er zijn hier in Jinja bijvoorbeeld heel veel (verslaafde) straatkinderen (soms ook gewoon kinderen die nog wel ouders hebben, maar ‘even’ een paar weekjes in de grote stad zijn neergezet om geld bij elkaar te bedelen) en ook veel heel jonge (en dan praat ik echt over een jaar of 12) meisjes die in de prostitutie zitten.

Het komt vaak heel dichtbij. Wanneer ik voor mijn werk naar de villages ga om mensen en kinderen met een beperking te bezoeken kom ik vaak de meest trieste situaties tegen. Mensen schamen zich voor een kind met een beperking, dus vaak wordt het kind binnengehouden, ziet geen daglicht en heeft soms alleen een radiootje in de ruimte om toch nog voor een beetje vermaak te zorgen. Een paar maanden hebben wij een baby’tje in huis gehad met TBC en HIV. Ze werd heel ziek binnengebracht. Het leek even beter te gaan, maar ze heeft het uiteindelijk niet gered. Dat zijn situaties die er flink inhakken.

De mentaliteit en de wijze waarop mensen hier handelen is lastig. Het klinkt een beetje cliché, maar ik denk dat het is echt niet uit te leggen aan mensen die nog nooit in een land als Oeganda zijn geweest. Aan de ene kant willen mensen in dit land ontzettend graag vooruit en het liefst precies zo worden als het blanke westen. Het westen zien ze echt als een soort Disneyland waar de overheid alles voor je regelt en het geld je eigenlijk komt aanwaaien. Hoe komen wij anders zo rijk?

Oeganda zelf is zo ontzettend corrupt dat de Oegandezen het vanzelfsprekend vinden als ze door een politieagent worden opgelicht en als het om geld gaat vertrouwen de mensen elkaar nooit. Waar je kunt, probeer je geld uit te slepen. Zo weet ik 100% zeker dat een aantal meiden die regelmatig mee gaan stappen prostituees zijn. Niet dat ze zichzelf direct zo noemen, maar als je er dan toch geld mee kan verdienen waarom niet? Dan wordt het wel weer meteen de volgende dag uitgegeven aan luxe dingen zoals een nieuw mobieltje en biertjes drinken bij het zwembad. Dan hoor je er even bij en dat je dan de maandag daarop het schoolgeld voor je kinderen niet kan betalen is van later zorg.

[simage=451,288,n,center,]

BEHOD

Dit geldt ook allemaal voor mijn werk bij het project. Dat 3 november te snel kwam was al een tijdje duidelijk. Je wordt altijd wel gewaarschuwd dat je niet te veel moet verwachten en dan alsnog je verwachtingen sterk moet bijstellen. Dat klopt. Na een maand of drie hier werken heb ik echt een poosje het gevoel gehad van ‘wat doe ik hier eigenlijk’ en ‘heeft het wel nut?’. Het gebeurt zo vaak dat je je dingen voorstelt die dan compleet andersom gebeuren of gewoon niet (terwijl men wel zegt dat het gebeurt, het blijft natuurlijk wel Afrika). Dit gebeurt lang niet altijd (meestal niet denk ik zelfs) met slechte bedoelingen. Alles werkt hier gewoon heel anders en dat maakt het lastig om elkaar te begrijpen. Daar komt bij dat je altijd een blanke blijft voor de mensen hier. Hoe graag je ook elkaars gelijke wilt zijn, het gaat gewoon echt niet zomaar gebeuren.

Pas na een maand of zes op het project had ik een beetje het idee dat ik snap wat ik moet doen om iets te bereiken en inmiddels kan ik onze westerse wereld en manier van denken een beetje weglaten. Je gaat dus (inderdaad… zoals iedereen die wel eens op dit continent is geweest) je verwachtingen bijstellen en ga je ‘mee’ in die Afrikaanse wereld. Volgens strakke schema’s werken zoals wij gewend zijn gaat nou eenmaal nooit gebeuren en op tijd komen bij een meeting al helemaal niet.

Dit alles levert natuurlijk ook wel leuke dingen op. We hebben even aan elkaar moeten wennen, maar op het project kunnen we tegenwoordig aardig om onze verschillen lachen. Als ik bijvoorbeeld een keertje te laat ben, dan ben ik toch wel aan het veranderen in een echte Musoga (zo heet de tribe in Jinja), maar als ik bijvoorbeeld weer iets heel westers doe dan blijf ik toch die gekke mzungu en wordt er vaak heel hard om gelachen. En de redenen waarom mensen te laat komen op een meeting zijn vaak helemaal geweldig: Nee, hij is er niet, want misschien regent het wel in het gedeelte van Jinja waar hij vandaag moet komen. Jaja…

[simage=455,288,n,center,]

De komende maanden!

Maar goed, na een aantal maanden werken, veel bezoek over de vloer te hebben gehad en veel van het land te hebben bekeken heb ik toch het gevoel hier nog niet klaar te zijn. Wanneer ik nu naar huis ga, is het voor mij een nog compleet onafgesloten hoofdstuk. In eerste instantie was het idee om wel terug te zijn voor de kerst, maar helaas wil de KLM mijn ticket niet wijzigen. Kortom: of volgende week naar huis of een nieuw ticket.  Volgende week al in het vliegtuig voelt echt niet als een optie en een heel nieuw ticket kopen voor een week of zes is ook zowat. De planning is dus nu om rond februari weer terug te gaan naar het mooie (en koude!) Holland.

Ondanks wat ik hiervoor heb beschreven niet echt een straf. Hoever Nederland soms ook weg lijkt, er zijn al veel leuke plannen voor de komende tijd. Marleen komt nog een poosje op visite en wij gaan Rwanda en Tanzania onveilig maken, kerstmis ga ik met de familie van mijn huisgenoten vieren in de village (lijkt me een erg bijzondere ervaring), in november ga ik naar een traditionele bruiloft (jaja, zelfs in de traditionele kledij!) en ik ben met mijn huisgenootje Sharon zelfs bezig met het organiseren van een benefietfestival voor BEHOD en haar project Arise and Shine). En natuurlijk de ‘standaard’ dingen die ik de afgelopen maanden al doe: veel op stap en leuke dingen doen met alle mensen die ik hier heb leren kennen (en als het westerse mensen zijn natuurlijk vooral lekker kletsen over alle grappige dingen die we soms meemaken met de Oegandezen) en op de zondagen vooral lekker bij het zwembad hangen en vooral: genieten!

[simage=445,288,n,center,]

Plaats reactie

Naar fotoalbum

Be Sociable, Share!

•