Zoals de meeste van jullie wel weten het de planning om begin november terug te gaan naar Nederland. Toen november naderde voelde alles hier nog zó niet afgerond. Bovendien had ik het hier eigenlijk nog erg naar mijn zin. De planning werd dus een beetje aangepast.

Ik had heel erg het gevoel dat ik hier nog heel veel te doen had, maar dit gevoel bleek ook een keerzijde te hebben. Want wat ik dan nog precies te doen had wist ik eigenlijk niet precies. Ik zou heel graag het werk dat ik hier doe willen voortzetten. Mensen met een beperking vormen in dit land echt een heel kwetsbare groep; ik ben zulke schrijnende gevallen tegen gekomen van bijvoorbeeld kinderen die altijd binnen worden gehouden, geen onderwijs of verzorging krijgen of ouders met een beperking die absoluut niet voor hun eigen kinderen kunnen zorgen omdat ze onmogelijk aan werk kunnen komen en ook zelf geen eten kunnen verbouwen.

De manier waarop ik verder wilde was me alleen nog niet duidelijk. BEHOD is een mooi project; ik heb er veel heb geleerd en gedaan en ontzettend veel leuke mensen leren kennen. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat de mensen die bij BEHOD werken absoluut de beste bedoelingen hebben met het project, blijft het een moeizame aangelegenheid. Afspraken worden niet nagekomen, en zaken blijven ongeorganiseerd (terwijl het echt beter kan). Maar het moeilijkste vind ik dat er na al die maanden nog steeds niet een band is van 100% gelijkheid (ik blijf een Mzungu) en (misschien ook daardoor) niet genoeg vertrouwen. Zolang ik er met mijn neus bovenop sta en alles controleer gaat dat goed, maar als ik er even niet ben doen ze alles weer op z’n Afrikaans. Dat wil ik best respecteren, maar als dat inhoudt dat je weinig zicht hebt op verbetering, het simpel bijhouden van de boeken (en dus weten waar je geld blijft) en het te veel in de slachtofferrol blijven zitten (ook de studenten vinden dat ze zielig zijn en vinden niet dat ze zelf de capaciteiten hebben om te werken, ze zijn immers gehandicapt?) wordt het voor mij ingewikkeld. Als ik terug ben in Nederland blijft er denk ik heel weinig over van mijn inspanningen.

[simage=535,288,n,center,] 

Genoeg dus om over na te denken. In die periode kwam mijn huisgenootje Sharon met het idee om een charity event te organiseren. Zij heeft een eigen NGO (Non Government Organization) Arise and Shine Uganda (AASU) en is momenteel een weeshuis en een school aan het opzetten. Zij dacht dat het misschien zou het lukken om met een event geld in te zamelen voor nieuwe plannen. Dat idee kwam precies op het goede moment. Op deze manier was ik toch ergens mee bezig, kon ik een beetje afstand nemen van BEHOD en kijken hoe dat zou gaan, maar toch indirect druk bezig zijn voor het project (want we zouden het samen organiseren en de eventuele opbrengst verdelen over AASU en BEHOD).

Daar zijn we mee aan de slag gegaan. Onder de naam ‘Festival to make THE difference’ wilden we een event neer zetten om geld inzamelen voor beide projecten. Lijkt op zich niet zo heel ingewikkeld, maar in Oeganda is iets organiseren toch (zoals de meeste dingen) net even anders. Afspraken worden niet vastgelegd en alles gaat het liefst zonder plan en behoorlijk chaotisch. Nu ben ik echt niet de meest georganiseerde Mzungu ooit, maar hier kreeg ik zelfs af en toe wel de kriebels van. Maar goed, uiteindelijk hadden we een programma in elkaar geknutseld met muziekanten, eten, drinken etc. en was het tijd voor het festival.

[simage=537,288,n,center,] 

Het festival was niet helemaal wat we ervan gedacht en gehoopt hadden. Achteraf gezien waren onze plannen te ambitieus en hadden we te weinig tijd voor de organisatie. En als je op zijn Oegandees geen harde afspraken hebt (ja die mzungumethode is zo gek nog niet) kan alles wat je bedacht hebben als een kaartenhuis in elkaar zakken. Dat gebeurde een beetje. De show van zaterdagmiddag had de sponsor toch liever in een andere stad, het podium moest uit een andere stad komen en was te laat want ze waren zo ‘disorganized’ door de regen, de manager van het terrein had besloten om zomaar te verdwijnen (dat kan hier) waardoor we niet direct elektriciteit hadden, noem het maar op. Maar goed, uiteindelijk hadden we dan toch een show! Niet helemaal wat de bedoeling was, maar er waren artiesten en het publiek vermaakte zich.

Helaas hebben we er geen geld mee binnengehaald, maar we hebben wel een superleuke en leerzame tijd gehad met het organiseren van deze show. We hebben ontzettend veel contacten opgedaan in en rondom Jinja met bedrijven die graag betrokken willen worden bij charityprojecten, we zijn op elk radiostation en zelfs op TV geweest, hebben enorm veel publiciteit kunnen maken voor BEHOD en AASU (en vooral in een land als Oeganda is het heel positief veel publiciteit te hebben voor een project met mensen met een beperking) en we hebben ons en tijdje mogen begeven tussen de beroemdheden van Oeganda ( ik heb zelfs de roddelkrant gehaald). Een bijzonder wereldje van artiesten die zich bijvoorbeeld the President of the Ghetto (of Ghettogladiator, net wat je leuker vindt), Dr. Coolman of Buchaman noemen. Ook een lastig wereldje want als je één van de grootse artiesten uitnodigt weet je zeker dat je een aantal andere niet kunt uitnodigen, omdat ze onderling allemaal ruzie hebben. Oegandese hits gaan ook meestal (net als in de meeste landen) over de liefde of je gebruikt je songteksten om je grootste concurrent zwart te maken.

 [simage=536,288,n,center,]

Kortom, een erg leuke, leerzame tijd, ontzettend veel reclame voor de projecten en veel contacten opgebouwd voor een eventueel vervolg. En misschien nog wel belangrijker, met het organiseren van dit festival heb ik een groepje mensen om mij heen gehad waarmee ik echt super heb samengewerkt. De dingen waar ik bij BEHOD veelal tegenaan loop ben ik met deze groep eigenlijk niet tegengekomen. Natuurlijk blijven er cultuurverschillen, maar afspraken werden nagekomen en er werd door iedereen hard gewerkt. Natuurlijk is het niet helemaal eerlijk om te vergelijken, want de mensen die we rondom het festival om ons heen hebben verzameld zijn een stuk jonger dan de mensen waarmee ik werk bij BEHOD (ik heb van veel mensen al gehoord dat er een enorm verschil zit tussen de verschillende generaties hier en dat klopt dus duidelijk) en hebben praktisch allemaal gestudeerd. Toch heeft het me laten zien dat het dus wel (anders) kan! Kortom, nog meer om over na te denken. Ik wil heel graag met BEHOD blijven samenwerken (want nogmaals, de intenties van de mensen daar zijn helemaal goed), maar wil mijzelf eigenlijk wel wat breder gaan inzetten, meer mijn eigen beslissingen kunnen maken en ook de mogelijkheden hebben om met andere mensen samen te werken die zich richten op mensen met een beperking.

Nu ben ik dus hard aan het broeden op een manier om dit te gaan invullen en ik moet zeggen: het wordt al aardig concreet. Binnenkort meer

[simage=546,288,n,center,]

[simage=551,288,n,center,] 

Schrijf comment

Naar fotoalbum

Be Sociable, Share!

•