Renate in Oeganda

Federes, Ons eerste ‘Bulungimeisje’

Federes is ons eerste ‘Bulungimeisje’: het eerste meisje dat we vanuit onze nieuwe stichting in samenwerking met BEHOD willen helpen.

Federes is een meisje van tien jaar. Ze komt uit de Kagulu village in Kamuli district. Kamuli ligt ten noorden van Jinja in het koninkrijk van Busoga. Ze komt uit een ‘echt’ primitief village ver weg van de dichtstbijzijnde stad. Ze spreekt dan ook nauwelijks Engels, maar alleen Lusoga.

[simage=580,288,n,center,]

Toen ze zes jaar oud was is Federes gaan voetballen met wat vriendjes en vriendinnetjes. Tijdens het voetballen heeft ze zich verstapt en ‘knakte’ haar been, zoals ze dat zelf vertelt. Ze is toen naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht waar ze vertelden dat haar been niet gebroken was, maar de botten van positie waren veranderd. Een beetje masseren was genoeg om dit te verhelpen. Dit was (natuurlijk) niet helemaal het geval en uiteindelijk is haar onderbeen van binnenuit gaan ontsteken, gaan zwellen en kreeg ze blaren op haar onderbeen.

Federes ging op dat moment naar school, maar doordat haar been ging stinken mocht ze hier niet meer heen. Federes en haar vader zijn uiteindelijk wel weer naar het plaatselijke ziekenhuis geweest. Daar werd aangegeven dat ze toch een operatie nodig had. In Uganda zijn dit soort operaties in principe gratis voor kinderen, maar moet je als ouders of voogd wel het verblijf in de kliniek en eten en drinken vergoeden. In het corrupte Uganda zijn die prijzen meestal belachelijk hoog. Federes’ vader had dan ook bij lange na niet genoeg geld om dit te bekostigen. Geen operatie dus. Wel hebben ze in de kliniek tot op het bot vlees van haar been verwijderd om de ontsteking enigszins tegen te gaan.

Uiteindelijk bleek ook dit niet de oplossing en is Federes bij een net nieuw geopende Non-Government Organisatie terecht gekomen in haar district; geopend door een paar Mzungu’s zoals ze zelf vertelt. Daar konden ze niets meer doen aan haar been en adviseerden Federes naar een echt ziekenhuis in Jinja of Kampala te gaan. Na lang sparen was het geld voor transport naar Jinja bij elkaar gespaard en is Federes, met haar vader, naar Jinja gegaan. Hier is ze onderzocht door de artsen en werd een operatie gepland. Het geld was alleen inmiddels schoon op en haar vader heeft Federes – zonder toestemming van het ziekenhuis – meegenomen en zijn ze teruggegaan naar haar village.

Kort verteld, maar de hele geschiedenis beslaat ruim drie jaar. Drie jaar met heel veel pijn en bovendien drie jaren waarin Federes niet naar school is geweest.

[simage=578,288,n,center,]

In april 2010 kwamen we – tijdens een van de ‘villagebezoekjes’ van BEHOD – Federes en haar vader tegen. Na een aantal maanden is het Paul uiteindelijk gelukt om Federes weer naar Jinja te halen en heeft hij er voor gezorgd dat ze dat ze geopereerd werd. Inmiddels was de ontsteking zo ver gevorderd dat ze haar hele onderbeen hebben moeten amputeren.

Ze is goed hersteld van de operatie en nu moet er een prothese worden geregeld en moet ze eindelijk naar school. Sjaak en Bets (vrienden van mijn ouders) hebben een poosje geleden naar mijn projectrekening een leuk bedrag overgemaakt om een kind met een beperking in Uganda te sponsoren. Een mooie gelegenheid om dit bedrag te gaan gebruiken.

Paul kende wel iemand ergens in de village in een district vlakbij Jinja die voor een spotprijsje een prothese kan maken. Inmiddels ben ik lang genoeg in Uganda om te weten dat voor Ugandezen goedkoop altijd boven kwaliteit gaat. Met dit soort serieuze zaken niet altijd verstandig. We hebben dus toch maar even verder gekeken en zijn uiteindelijk via internet bij CoRSU (Comprehensive Rehabilitation Services in Uganda) uitgekomen. CoRSU is een non-profit en non-governmental organisatie, gericht op de behandeling van mensen met een lichamelijke beperking, met de focus op kinderen. CoRSU werkt onder andere samen met het Liliane Fonds.

[simage=582,288,n,center,]

Gisteren zijn we (onder wat protest want het zou in ieder geval duurder dan het adresje van Paul zijn en het was een eind rijden) naar Entebbe gegaan. Het ziekenhuis zag er goed uit en de artsen lijken betrouwbaar. De echte chirurgen zijn zelfs ‘Mzungu dokters’ (Niet dat ik denk dat alle Ugandese artsen slecht zijn. Er zijn absoluut goed gekwalificeerde Ugandese artsen, maar ook absoluut minder goed gekwalificeerde). Na het eerste onderzoek bleek al direct dat een prothese op dit moment nog geen optie is. Het bot is weer gaan groeien, en rekt de huid uit ( Wat heel pijnlijk moet zijn).

De arts laat wijselijk in het midden of het aan de vorige operatie ligt of niet. Kinderen tussen de acht en dertien jaar groeien snel, dus de kans dat bot weer gaat groeien is aanwezig. Wel zei de arts dat het in westerse landen een stuk minder vaak gebeurt omdat de mogelijkheden om dit te stoppen beter zijn. Kortom: Federes moet een nieuwe operatie om het aangegroeide stuk bot te verwijderen en het groeien hiervan te stoppen.

[simage=588,288,n,center,]

Federes laat inmiddels alles stil over zich heen komen. Ze is een ontzettend lief meisje. Het is af en toe moeilijk met haar communiceren, want ze spreek nauwelijks Engels en mijn Lusoga is absoluut nog niet zo goed om hele gesprekken met haar te voeren. Gelukkig kan Paul veel vertalen.

Federes is opgegroeid diep in de village dus ontzettend onder de indruk van de grote stad, alle drukte om haar heen en alle mzungu’s die zich ineens met haar willen bemoeien. De hele terugweg heeft ze dan ook liggen slapen in de auto.

Zondag brengen we haar weer naar de kliniek (in Entebbe, dat wel!). De operatie is gratis, en hier rekenen ze voor onderdak en eten een normale, betaalbare prijs. Drie weken na de operatie gaan we kijken naar een prothese. Bij dezelfde kliniek. Inderdaad een stukje prijziger, maar hier kunnen ze Federes een prothese aanmeten die ze tot ongeveer haar 15e kan gebruiken omdat hij steeds een beetje langer kan worden gemaakt. Bovendien krijgt ze anderhalve week lang training hoe ze met de prothese moet omgaan.

Een triest verhaal, maar hopelijk bieden we Federes op deze manier toch een betere toekomst en kunnen we met Bulungi veel meer kinderen als Federes in de toekomst gaan helpen.

[simage=586,288,n,center,]

Meer foto’s

Plaats een reactie

Website van CoRSU

« Previous post

11 ResponsesLeave one →

  1. Marleen

     /  February 10, 2011

    Mooi!
    xxx

  2. Merette

     /  February 5, 2011

    Lieve Renate,

    Ik vind het leuk om jou op de foto’s te zien. Hopelijk gaat het snel beter met Federes.
    Tot snel!

    Heel veel kusjes van Merette +++++++++++++++++

    • Renate

       /  February 6, 2011

      Dankjewel lieve Merette. Heel veel +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
      ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++terug!!!

  3. He lieve Renaat,

    Super zeg!! Je eerste stichtingswerk…geweldig! Je bent een topper!
    Tot snel!!

    Liefs H@

  4. Dennis

     /  February 3, 2011

    Klasse werk, Renate !!!

    Heb je het nog goed naar je zin?
    Kom je nog eens terug, of blijf je voorgoed daar?

  5. Maartje

     /  February 3, 2011

    Wat een mooi verhaal uit een gezondheidtechnisch onbegrijpelijk land. Heb je al een rekeningnummer voor jullie stichting? Succes daar! En sterkte met de operatie volgende week. xxx

  6. Coen

     /  February 2, 2011

    Federes hoeft niet in de fietstas. Federes kan over een paar weken zelf lopen!
    En dat dankzij Renate en Bulungi

  7. Roosmarijn

     /  February 2, 2011

    Mooi stukje, en ik duim mee!

    • Renate

       /  February 2, 2011

      Jaaa hopen dat alles nu goed gaat. Dat heeft ze wel verdiend zeg. Ze is echt zo’n schatje!!! Maar het ziekenhuis was echt super. Goede artsen en echt speciaal gericht op kinderen zoals zij. Helemaal goed en heb er echt al het vertrouwen in.

  8. Ehmmm, de eerste reactie is van mij…. Ik had even een klein foutje uit de tekst gehaald en toen dacht-ie dat ik Renate was….

  9. Renate

     /  February 2, 2011

    Wat jammer dat ze niet meer in de fietstas past….
    Maar ik hoop echt dat we dit kleine dametje de komende jaren kunnen helpen en begeleiden via Bulungi.
    Voorlopig komt het goed met het geld voor de prothese en dat-ie dan iets duurder is dan eerst gepland.. ach, naar Nederlandse begrippen is het niet heel veel geld.
    Geef haar maar een dikke knuffel van ons, zondag en maandag en wij duimen dat de operatie helemaal goed gaat!