Na ons eerste Bulungimeisje Federes (waar het trouwens sinds de operatie erg goed mee gaat, binnenkort een update) hebben we nu ook ons eerste Bulungijongetje: Fahad.

 

Fahad is een jongetje van zes jaar. Al in maart ben ik Fahad voor het eerst tegengekomen tijdens een van de vele bezoekjes met BEHOD aan de villages in het oosten van Oeganda. We vonden Fahad in een kleine kamer in Bugembe, een stadje net buiten Jinja. Fahad woonde daar alleen met zijn vader. Toen na zijn geboorte bleek dat hij een verstandelijke beperking had, is zijn moeder verdwenen en bleef zijn vader alleen voor Fahad zorgen. Fahad vader is een conducteur op een ‘Matatu’ (taxibusjes die hier als openbaar vervoer worden gebruikt). Overdag was hij weg om de kost te verdienen. Fahad zat de hele dag alleen in de donkere kamer met een radio naast zich om hem een beetje gezelschap te houden.

Tijdens de bezoekjes aan de villages ben ik heel veel kinderen en mensen met een beperking tegen gekomen in heel verschillende situaties. Toch is vooral Fahad altijd ergens in mijn achterhoofd blijven hangen. Waarschijnlijk omdat hij een van de eerste kinderen met een beperking was die ik tegenkwam.  Speciaal voor ons bezoek werd Fahad naar buiten gebracht. Hij genoot zichtbaar van het zonlicht en vooral van de aandacht die hij ineens kreeg. Kinderen met een beperking zoals Fahad krijgen weinig aandacht en de mensen hier staan nauwelijks open voor deze kinderen. Nu had Fahad ineens bezoek dat wél open voor hem stond (ik ben er van overtuigd dat hij dat meteen aanvoelde). Dat was hij helemaal niet gewend! Het afscheid was dan ook lastig; toen hij doorkreeg dat we weggingen begon hij ontzettend te huilen. Een confronterend bezoekje zo aan het begin van mijn tijd hier in Uganda.  

 

Toen het idee van de Bulungigroep in het Nursery and Care Home kwam ben ik meteen gaan informeren bij Paul of hij nog wist waar Fahad op dat moment was. Paul wist dat niet precies, maar het laatste dat hij had gehoord was dat Fahad naar een van de villages was gebracht diep het binnenland in. Zijn vader kon zelf de zorg niet meer aan had besloten Fahad naar familie te brengen. Na wat zoeken en navragen bleek dit inderdaad het geval te zijn. Fahad was naar een village ver buiten Jinja gebracht: Namatumba. Meteen kregen we ook de boodschap dat het heel slecht met Fahad zou gaan en dat het nog maar de vraag was of hij nog in leven zou zijn.

 

De volgende dag zijn we (met Fahad’s vader) meteen op pad gegaan om Fahad uit de village te halen. Na een tocht van ruim twee uur stopten we bij een aantal hutjes. Natuurlijk moesten we meteen gaan zitten en hadden we een hoop bekijks (mzungu, mzungu!!). Al snel kwam er een vrouw (achteraf gezien bleek dat Fahad’s oma) aangelopen met een kind in haar armen dat ze vasthield als een baby: Fahad.

Fahad was er erg slecht aan toe. De familie wist niet goed hoe ze voor hem moesten zorgen en bovendien heerst hier nog altijd het geloof dat kinderen met een beperking behekst zijn of in elk geval vloek voor je familie. Fahad kreeg nauwelijks eten en lag de hele dag in zijn eentje in een hut. Zijn situatie was erg slecht. Hij woog nog maar 10 kilo (bleek later in het ziekenhuis) en zat onder de wonden omdat hij – van verveling – zichzelf pijn deed door over de grond te wrijven. Doordat hij altijd op één kant lag was zijn linkerkant helemaal opgezwollen. Zijn armen en benen kon hij totaal niet meer buigen of strekken, zijn handen niet meer bewegen. Na wat formaliteiten (we moesten langs de Local Counseler van de village waar Fahad’s vader toestemming gaf op een handgeschreven velletje papier) mochten we Fahad meenemen naar Jinja.

 

In Jinja zijn we direct met Fahad naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd hij meteen opgenomen en grondig onderzocht. Gelukkig bleek hij (op een lichte malaria na) verder niet ziek, maar ‘alleen’ zwaar ondervoed en vol met nare, pijnlijke wonden. Na drie nachten in het ziekenhuis mochten we -op voorwaarde dat we elke dag terug zouden komen voor zijn antibiotica – Fahad mee naar huis nemen (we wonen praktisch naast het kinderziekenhuis, dus dat is handig).

Inmiddels zijn we ruim twee weken verder hebben en staat er voor oor Fahad een bedje in de woonkamer. Het is ongelofelijk hoe hij met sprongen vooruitgaat. De eerste paar dagen kon hij bijna niet stoppen met eten en slapen. Inmiddels gaat dat allemaal wat meer gecontroleerd, maar in twee weken tijd is hij al twee kilo aangekomen (jaa, we zijn trots!). Zijn wonden doen hem nog wel pijn, maar genezen langzamerhand, zijn armen en benen begint hij wat uit zichzelf te bewegen en af en toe probeert hij zijn hoofd te draaien. Zijn ziekelijk gelige kleur begint te veranderen in gezond donkerbruin (hij wordt weer een echte Musoga volgens mijn Oegandese huisgenoten).

 

En vooral… hij geniet van alle aandacht. Hij vindt het heerlijk de hele dag bij ons te zitten en te knuffelen. Hij wordt zelfs al een beetje verwend en begint te klagen als hij vindt dat er te veel gezelligheid in de woonkamer is (en het is hier overdag altijd druk, met veel mensen over de vloer) en hij maar saai in zijn bed moet liggen.

 

Aankomende week mogen we officieel het nieuwe ‘Nursery and Care Home’ gaan inrichten en gaan we beginnen met verhuizen. Wanneer Fahad sterk genoeg is (want ondanks dat het een stuk beter gaat dan twee weken geleden heeft hij nog een lange weg te gaan) gaat hij daar samen met vier andere Bulungikinderen wonen!

 

Bulungi ondersteunen? Meld je aan als donateur via www.bulungi.nl

 

Naar fotoalbum

Plaats reactie