Ik ontmoet Fahad voor het eerst in april 2010. Fahad heeft een meervoudige beperking en woont bij zijn vader in een hutje Bugembe, in een voorstadje van Jinja, de een na grootste stad van Oeganda. Zijn vader moet werken voor de kost en overdag zit Fahad op een stoel in een kamertje. Zijn enige vermaak is een radio.
Als ik in januari 2011 start met Bulungi, een stichting die – samen met lokale partners – kinderen met een beperking in Oeganda gaat ondersteunen, besluit ik dat Fahad ons eerste echte Bulungikindje wordt. Dat mannetje in die donkere kamer verdient een beter bestaan. Ik ga naar hem op zoek, maar omdat zijn vader de zorg niet meer aankon, is hij naar familie in the village (het platteland) gebracht. Na een paar dagen zoeken vind ik hem; en tot mijn grote schrik tref ik een heel ziek, buitengewoon vermagerd ventje aan dat onder de wonden zit. Zijn familie heeft ongetwijfeld haar best gedaan, maar blijkt niet in staat om voor hem te zorgen. Op een handgeschreven velletje krijg ik toestemming om hem mee te nemen naar Jinja.
We brengen drie dagen met hem door in het ziekenhuis. Hij heeft geen HIV of aids, een lichte malaria en zijn conditie is buitengewoon slecht; al zijn spieren zijn verkrampt. Dat, en de nare wonden die hij heeft, maken dat het moeilijk is om hem aan te raken, alles doet hem pijn.
Na een paar dagen neem ik hem mee naar huis, daar zijn we vast beter af dan in het overvolle en niet al te schone ziekenhuis.
De antibiotica, goede voeding en verzorging, maar vooral alle aandacht doen hem zichtbaar goed.
We zijn een jaar verder en mijn eerste Bulungikindje woont in het ‘Nursery and Care Home’. Hij heeft zijn mooie zwarte huid terug, een stralende lach en geniet van de andere kindjes om hem heen: van een ziek hoopje mens is hij veranderd in een vrolijk, blij mannetje. Ik hoef maar even naar Fahad te kijken om weer precies te weten waarom ik in Oeganda ben!
Naomi
/ April 2, 2012Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn je kindje dagelijks alleen achter te moeten laten, omdat je moet gaan werken. Alleen me dat voorstellen doet al zeer. Godzijdank voor Bulungi!
Roosmarijn
/ April 2, 2012Wat een leuke foto, die van z’n fysiotherapie! Die kende ik nog niet